دوران جان آمد

مرا آن دلبر پنهان، همی گوید به پنهانی              به من ده جان، به من ده جان، چه باشد این گران جانی

یکی لحظه قلندر شو، قلندر را مسخّر شو             سمندر شو، سمندر شو، در آتش رو به آسانی

در آتش رو، در آتش رو، در آتشدان ما خوش رو      که آتش با خلیل ما، کند رسم گلستانی

نمی دانی که خار ما بود شاهنشه گل ها              نمی دانی که کفر ما بود جان مسلمانی

سراندازان، سراندازان، سراندازی، سراندازی           مسلمانان، مسلمانان، مسلمانی، مسلمانی

کنون دوران جان آمد که دریا را درآشامد              زهی دوران، زهی حلقه، زهی دوران سلطانی

تک بیت پنجم

دنیا خوش است و

مال عزیز است و

تن شریف؛

لیــکن، رفـیق

بـر هـمه چـیـزی مـقدّم است!

"سعدی شیرازی"

بنده ی عشق

فـاش می‌گویم و از گفته خـود دلـشادم                      بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم

طایر گلشن قـدسم چه دهـم شرح فراق                     که در این دامگه حادثه چون افتادم

من ملک بودم و فردوس برین جایم بـود                    آدم آورد در ایـن دیـر خـراب آبـادم

سایه طوبی و دلجویی حـور و لب حـوض                   به هوای سـر کوی تو برفت از یادم

نیست بر لوح دلم جز الـف قـامـت یــار                   چـه کنم حرف دگـر یاد نداد استادم

کـوکب بخت مـرا هیچ مـنجم نـشناخت                    یا رب از مادر گیتی به چه طالع زادم

تا شدم حـلقه به گوش در مـیخانه عشق                     هر دم آید غمی از نو به مبارک بادم

می خورد خون دلم مردمک دیده سزاست                   که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم

پاک کن چهره حـافظ به سر زلف ز اشک                   ور نه این سـیل دمـادم ببرد بـنیادم

 

"خواجه حافظ شیرازی"

تک بیت چهارم

گوشم شنید نغمه ی ایمان و مست شد

کو قِسم چشم؟ صورت ایمانم آرزوست

 

مولانا جلال الدین رومی

خوان آسمانی

ایـن دهـان بسـتی دهـانی بـاز شـد              تا خورنده­ ی لـقمه های راز شد

لـب فـروبـنـد از طـعـام و از شـراب             سوی خوان آسمانی کـن شتاب

گـر تو ایـن انـبان ز نـان خالی کنی              پُـر ز گـوهرهـای اجـلالی کنی

طـفل جـان از شـیر شـیطان باز کن              بـعد از آنـش با مَـلَک انـباز کن

چند خوردی چرب و شیرین از طعام،              امتحان کن چند روزی در صیام

چـند شـب ها خواب را گشتی اسیر،              یـک شـبی بیدار شو دولت بگیر

مثنوی معنوی؛ مولانا جلال الدین رومی

تک بیت سوم

تا توانی به جهان خدمت محـتاجان کن

به دمـی، یا دِرَمـی، یا قدمـی، یا قلمـی

تک بیت دوم

شنیده ام که بهشت آن کسی تواند یافت

کــه آرزو بـرســـانـد بـه آرزومــنـدی

 

"شهید بلخی"

تک بیت نخست

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است:

با دوستان مروّت

با دشمنان مدارا

 

"خواجه حافظ شیرازی"