متن سخنرانی ایراد شده در یکشنبه مورخ دوم تیرماه 1392

مصادف با شب میلاد مسعود حضرت بقیه الله (عج)

مکان: مسجد صاحب الزمان (عج) بالا میربازار هادی شهر

------------------------------------------

به نام خداوند جان و خرد                    کزین برتر اندیشه برنگذرد

خداوند نام و خداوند جای                   خداوند روزی ده رهنمای

خداوند کیهان و گردون سپهر              فروزنده ی ماه و ناهید و مهر

سلام عرض میکنم خدمت همه ی شما عزیزان، خیر مقدم عرض میکنم و تشکر می کنم که تشریف آوردید.

تقدیر و تشکر دارم بابت حضور پرشکوه شما در انتخابات 24 خرداد ماه، انتخابات شورای شهر و ریاست جمهوری و از اینکه بنده مفتخر شدم که به عنوان یکی از نمایندگان شما در عرصه ی شورا، به شما خدمتگزاری کنم، بی نهایت خوشحالم.

امشب شب بسیار پر برکتی است، شبی است که با توجه به اعتقادات ما شیعیان، میلاد آخرین ذخیره ی الهی و باقیمانده ی صالحان است، حضرت بقیه الله الأعظم، حضرت مهدی (عج). این عید رو به نوبه ی خودم به همه ی شما عزیزان تبریک عرض می کنم و با یاری گرفتن از حضرت حافظ، چند بیتی رو تقدیم به ایشون می کنیم:

همای اوج سعادت به دام ما افتد                        اگر تو را گذری بر مقام ما افتد

حباب وار بر اندازم از نشاط کلاه                       اگر ز روی تو عکسی به جام ما افتد

شبی که ماه مراد از افق طلوع کند                     بود که پرتو نوری به بام ما افتد؟

ملوک را چو ره خاکبوس آن در نیست                کی اتفاق مجال سلام ما افتد؟

چو جان فدای لبت شد خیال می بستم               که قطره ای ز زلالش به کام ما افتد

خیال زلف تو گفتا که جان وسیله مساز                کزین شکار فراوان به دام ما افتد

به نا امیدی از این در مرو، بزن فالی                   بود که قرعه ی دولت به نام ما افتد

ز خاک کوی تو هر گه که دم زند حافظ              نسیم گلشن جان در مشام ما افتد

صحبت کردن در رابطه با میلاد حضرت حجت (عج) کمی سخت هست، به دلیل اینکه از زوایا و ابعاد گوناگونی می توان به این مسئله پرداخت. بنده علاقه دارم که از منظر اجتماعی، از این منظر که خودِ مقوله ی انتظار و مهدویت یک سری آثار و عواقب اجتماعی ای رو در جامعه به بار می آورد؛ آن را مورد بررسی قرار بدهم.

از نظر فرهنگ ناب شیعه، اعتقاد ما بر این است که همه ی شیعیان موظف اند خودشون رو برای یاری حضرت حجت آماده کنند. یعنی ما اعتقاد داریم که حضرت با 313 یار ظهور خواهند کرد و جهان رو که پر از ظلم و دشمنی هست، پر از عدل و داد خواهند فرمود.  اعتقاد ما بر این است که یکایک ما باید در راه رسیدن به جایگاه یاری اون حضرت گام برداریم و تلاش کنیم. این ویژگی وظیفه ی سنگینی رو بر عهده ی ما می گذارد که متأسفانه در برخی از موارد می بینیم که بعضی از دوستان معتقدند به این که چون حضرت حجت قرار هست تشریف بیاورند، ما جهان رو رها بکنیم به اوضاع و احوال خودش. که بی عدالتی اون رو فرا بگیره، ظلم اون رو فرا بگیره و بسیاری مصائب و مشکلات جهان رو فرا بگیره و ایشون تشریف بیاورند تا جهان رو پر از عدل و داد بکنند.

بنده با استفاده از یکی از خطبه هایی که حضرت علی (ع) در نهج البلاغه توصیف می کنند، می خواهم این استدلال رو زیر سؤال ببرم و بگم که ما موظفیم از نظر شرعی، از نظر اخلاقی و از نظر قانونی خودمون رو آماده بکنیم برای ظهور اون حضرت. اون حضرت در این خطبه که یکی از غرر خطبه هایشان است می فرمایند:

فَهُمْ وَالْجَنَّةُ کَمَنْ قَدْ رَآها فَهُمْ فیها مُنَعَّمُونَ، وَ هُمْ وَالنّارُ کَمَنْ قَدْ رَآها فَهُمْ فیها مُعَذَّبُونَ.

این خطبه که خطبه ی 193 نهج البلاغه است، به خطبه ی پارسایان، اوصاف متقین، خطبه ی همام شهرت دارد. به این دلیل عرض کردم که یکی از غرر خطبه هاست که قریب به پانصد شرح بر این خطبه نوشته شده است. در این جمله ای که خدمت شما قرائت کردم می فرمایند که:

برای آنها بهشت به گونه ای است که گویی آن را می بینند و در آن در تنعم اند؛ و برای آن ها جهنم به گونه ای است که انگار آن را می بینند و در آن در عذاب اند.

اگر اجازه بدهید مقداری از ماجرای کلی خطبه رو توضیح بدهم: روایت می کنند که حضرت علی (ع) یک یاری داشتند به نام همام بن شریح. روزی ایشان میرسند خدمت حضرت علی (ع) و خدمتشون عرض میکنن که: یا مولا، (صِفْ لِىَ الْمُتَّقینَ حَتّى کَاَنّى اَنْظُرُ اِلَیْهِمْ.) برای من متقین رو توصیف کن به گونه ای که گویی من اون ها رو میبینم. اهل تقوا، پارسایان را برای من توصیف کن انگار من من اونها رو به چشم میبینم. حضرت یک مقداری سنگینی به خرج دادن بعد فرمودند که: ای همام تقوای الهی پیشه کن و نیکوکار باش. چون خدا در قرآن می فرمایند که (اِنَّ اللّهَ مَعَ الَّذینَ اتَّقَوْا وَالَّذینَ هُمْ مُحْسِنُونَ). همام قانع نمیشن و اصرار میکنن تا زمانی که حضرت عزم می کنند برای اینکه توضیح بده. حمد و ثنای الهی را می فرمایند. نعت پیغمبر رو میگن و بعد یک سری ویژگی های کلی از خلقت رو مطرح میکنند، بعد از اون وارد ویژگی های متقین میشن. این ویژگی ها، ویژگی های بسیار جامع و کاملی هست که ما اگر اونها رو مورد بررسی قرار بدیم یک سری ویژگی های فردی هست که در عرصه ی روحیات و رفتار فردی تاثیر گذاره و یک سری ویژگی هایی در عرصه اجتماعی بسیار مهم اند و بسیار تاثیر گذار.  من به این خاطر قائل به این مسئله هستم که همه ما، یکایک ما باید خودمون رو آماده بکنیم برای سربازی حضرت امام زمان (عج) به دلیل اینکه این خطبه به نظر من خطبه ای هست که ویژگی های یاران اون حضرت رو بررسی میکنه. از ابتدای اون که توصیف میکنه (فَالْمُتَّقُونَ فیها هُمْ اَهْلُ الْفَضائِلِ، مَنْطِقُهُمُ الصَّوابُ، وَ مَلْبَسُهُمُ الاِْقْتِصادُ، وَ مَشْیُهُمُ التَّواضُعُ.) پس متقین اونهایی اند که اهل فضیلت اند. یعنی تمام ویژگی هاشون فضیلته صحبت کردنشون صحبت کردن ثواب هست زندگیشون بر اساس میانه روی هست توصیفات گوناگونی دارن می فرمایند: (عَظُمَ الْخالِقُ فى اَنْفُسِهِمْ، فَصَغُرَ ما دُونَهُ فى اَعْیُنِهِمْ.) خدا آنقدر در جان های اونها عزمت داره که هر چیز غیر از خدا در چشمان اونها بی ارزشه. ادامه میدن میفرمایند که (قُلُوبُهُمْ مَحْزُونَةٌ، وَ شُرُورُهُمْ مَأْمُونَةٌ،) اینجا ویژگی های فردی و اجتماعی رو با هم تلفیق میکنن. می فرماید که این با اهل تقوا، قلبشون ناراحته اما مردم از شرشون در امان اند. این ناراحتی به خاطر مال دنیا و ناراحتی دنیایی نیست:

کز نیستان تا مرا ببریده اند                             در نفیرم مرد و زن نالیده اند

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق                      تا بگویم شرح درد اشتیاق

 این حزنی که در قلبشون وجود داره به دلیل فراغشون از یار هست. قلبشون ناراحته اما مردم رو به خیر و خوشی میرسونن و مردم از شرشون در امان اند. ادامه میدن و ویژگی های شب اون اهل تقوا رو مطرح میکنه (اَمَّا اللَّیْلُ فَصافُّونَ اَقْدامَهُمْ) ادامه میدن میرن جلوتر به روزشون میرسن که (وَ اَمَّا النَّهارُ فَحُلَماءُ عُلَماءُ، اَبْرارٌ اَتْقِیاءُ.) چهار ویژگی ابتدایی رو برای روز اون ها بر میشمارند: حلیم اند، عالم اند، نیکوکارند و صبر می کنند. ادامه میدن این ویژگی ها رو و در آخر خطبه می فرمایند که (نَفْسُهُ مِنْهُ فى عَناء، وَالنّاسُ مِنْهُ فى راحَة.) جان اونها از دستشون در عذاب هست اما مردم از دستشون در آسایش اند (اَتْعَبَ نَفْسَهُ لاِخِرَتِهِ، وَ اَراحَ النّاسَ مِنْ نَفْسِهِ.) جان های خودشون رو به خاطر آخرت به سختی وا می دارند اما مردم رو به آسایش میرسونند. این ویژگی ها بسیار زیاد است و من توصیه میکنم این خطبه رو حتما مطالعه بکنید. این ویژگی های فردی و اجتماعی که ایشون معرفی میکنن به عقیده منم این یک محکی هست که ما می توانیم یاران حضرت رو شناسایی بکنیم. فکر میکنم اگر ما بخواهیم در عرصه اجتماعی خودمون، در راه رسیدن به جامعه ای که روزی به امید خدا اون حضرت ظهور بکنند و این جامعه رو پر از عدل و داد بکنند، همه ما موظفیم که اون جامعه رو بسازیم، موظفیم که در مرحله اول ویژگی های درونی خودمون رو اصلاح بکنیم به سمت پارسایی، به سمت تقوا گام برداریم. بعد از اون خانواده خودمون رو، و در قدم سوم در عرصه اجتماعی بر روی همشهریان خودمون کار بکنیم و تلاش بکنیم با همیاری یکدیگر بتوانیم به اون مقام و اون جایگاه برسیم

توصیه ای میکنم خدمت همه ی عزیزان: این خطبه ای که قسمت هایی ازش قرائت شد خطبه بسیار بلیغی است توصیه میکنم که حتما بخونید. در شب نیمه شعبان دعایی منصوب به حضرت رسول (ص) هست این دعا دعای قشنگی است:

 ( اَللَّهُمَّ اقْسِمْ لَنا مِنْ خَشْیَتِکَ ما یَحُولُ بَیْنَنا وَ بَیْنَ مَعْصِیَتِکَ، وَ مِنْ طاعَتِکَ ما تُبَلِّغُنا بِهِ رِضْوانَکَ وَ مِنَ الْیَقینِ ما یَهُونُ عَلَیْنا بِهِ مُصیباتُ الدُّنْیا، اَللّهُمَّ اَمْتِعْنا بِاَسْماعِنا وَ اَبْصارِنا وَ قُوَّتِنا ما اَحْیَیْتَنا، وَ اجْعَلْهُ الْوارِثَ مِنَّا، وَ اجْعَلْ ثارَنا عَلى‏ مَنْ‏ ظَلَمَنا، وَ انْصُرنا عَلى‏ مَنْ عادانا، وَ لاتَجْعَلْ مُصیبَتَنا فى‏ دینِنا وَ لا تَجْعَلِ الدُّنْیا اَکْبَرَ هَمِّنا، وَ لامَبْلَغَ عِلْمِنا، وَ لاتُسَلِّطْ عَلَیْنا مَنْ لایَرْحَمُنا، بِرَحْمَتِکَ یا اَرْحَمَ الرَّاحِمینَ.)

این دعا رو توصیه میکنم بخونید نه تنها در این شب بلکه هر روز، در قنوت نمازتون بخونید دعا دعای بسیار  زیبا و کاملی است.

یک دعایی از حضرت سجاد(ع) بخونم که بیشتر مربوط به خودم هست. حضرت سجاد (ع) در قسمتی از دعای مکارم الاخلاق خودشون می فرمایند:

الهی لا تَرْفَعْنى فِى النّاسِ دَرَجَةً اِلاَّ حَطَطْتَنى عِنْدَ نَفْسى مِثْلَها،

خدایا من را در نزد مردم هیچ رفعتی نده مگر انکه به همان میزان بنده رو در نزد خودم خوار بکنی

وَلا تُحْدِثْ لى عِزّاً ظـاهِراً اِلاَّ اَحَدَثْتَ لى ذِلَّةً باطِنَةً عِنْدَ نَفْسى بِقَدَرِها.

و هیچ مقام و منصب دنیایی به من مده مگر اینکه به همان اندازه که مقام وم منصب من بالا میره من رو در نزد خودم خوار بکنی؛ مبادا روزی به غرور و تکبر دچار بشم چرا که:

در همه چشمی عزیز و پیش تو خواریم               در همه عالم بلند و نزد تو پستیم

ای شه شیرین دهان معاینه بنمای                     تا تو ببینیم و خویشتن نپرستیم

صلواتی عنایت بفرمایید.