به نام مهربان بی همتا

امروز صبح بعد از خجلت بسیار به خاطر محبت های همه ی دوستان و آشنایان عزیز وقتی برای استراحت دراز کشیدم، حافظ به دست شدم و تفألی زدم به حضرتش تا وصفی از حال و روزم بدهد، حضرت حافظ پاسخ نیکویی به من داد:

منم که شُهره ی شهرم به عشق ورزیدن          منم که دیده نیالوده ام به بد دیدن

به می پرستی از آن نقش خود بر آب زدم        که تا خراب کنم نقش خود پرستیدن

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم           که در طریقت ما کافریست رنجیدن

به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات؟        بخواست جام می و گفت راز پوشیدن

ز خطّ یار بیاموز مِهر با رخ خوب                  که گرد عارض خوبان خوش است گردیدن

مرادِ دل ز تماشای باغِ عالم چیست؟                به دست مردم چشم از رخ تو گل چیدن

عنان به میکده خواهیم تافت زین مجلس        که وعظ بی عملان واجب است نشنیدن

به رحمتِ سرِ زلف تو واثقم، ورنه                 کشش چو نبود از آن سو چه سود کوشیدن؟

مبوس جز لبِ معشوق و جام  می حافظ        که دست زهد فروشان خطاست بوسیدن

پاینده باشید