حمد و ستایش شایسته ی آن پروردگارِ عالمیان است، هم­او که ما را از هیچ آفرید و به عرش اعلی دعوت نمود.

آن عزیزی که مر بندگان خویش را جانِ جان است، و ذکرش حلاوت بخش روحِ هر انسان.

سپاس می گوییم او را، که ما را به چشمه هدایت خویش راه نمود؛ همان قرآنِ مانایِ عزیز، که هر کس در آن چنگ زد، خجستهِ بختِ دنیا و آخرت شد...

حمد او را می زیبد که در آن کتاب مبین، ما را به جلالتِ والدینِ گرامیمان هدایت کرد، و خدمتِ محضر مبارکشان تکلیف فرمود. خدمتی که ترک آن را بعد از شِرکِ به مقام ربوبی خویش از کریه ترین اعمال دانسته است.

پس، ای پروردگارِ آمرزنده­یِ کریم!

قصور ما در برابر آن دو عزیز را، به حق برزگواریشان بر ما ببخشای؛ قلب ما را در حضور و عدم حضورشان خاشع نسبت به جلالتشان قرار ده تا از گفتار و کردار ما رنجیده خاطر نگردند.

بار الها، خطای ما را ببخشای و قلب آن گرامیان را از ما خشنود گردان، و دعای آنان در حق ما به درگاه اجابتت برکت بخش، که جز رضای تو و هدایت به سمت تو نمی خواهند.

ای شنونده ی دعای بندگان، به حق مخَلصین درگاهت آنان را بیامرز و سلامتی جسم و جان نصیبشان گردان که هر نقصان که به آن دو عزیز برسد، از جان ما می کاهد؛ ای بر طرف کننده­ ی دغدغه ­ی بندگان، تو را به حرمت دعای یوسف در حق والدینش، دعای ما بشنو، و با عطر اجابت به آنان هدیه فرمای...

تویی پروردگارِ درماندگان و در راه ماندگان، قلب ما به اجابت این دعا روشن فرمای، ایمان ما را افزون کن تا مقام والایت را آگاهان شویم و به تبَع آن، قدر آن دو عزیز را شایسته ­تر درک نماییم.

یا رحمان الدنیا و الآخره، استجب دعائی، وأغفرلی و أنت الغفار الکریم.