اسلام در مرحله ی طرح ریزی، در عین حال که به طور مطلق انسانی و ناظر به انسان است، آسمانی است. مرحله ی طرح ریزی تنها در صورتی کامل می شود که مرحله ی اجرا، سازگار و هماهنگ با آن باشد.

اگر آموزه های آسمانی و پاک و مجرّد و پارساگونه را به دست حاکمی منحرف و هواپرست و مصلحت محور و دربند شهوت ها بدهیم، چگونه آن ها را اجرا می کند؟ حکم پاکِ آسمانی را در چارچوب خصلت های زمینی و تمایلات شخصی و مادی خود اجرا می کند.

اگر اسلام فطرت الهی است که خدا مردم را بر آن سرشته است و اگر اسلام مقوله ای انسانی است، پس چرا آسمانی بوده است؟ زیرا خاکی بودن سرمنشأ میل و گرایش در انسان است و دنیا را بر عواطف و اندیشه ها و مفاهیم او حکم فرما می کند.

«انسان آسمانی» یعنی انسان پاکی که منفعت فردی یا رابطه ی خویشاوندی یا آیین و رسوم محلی یا مصالح خاص در او اثر نمی کند. این انسان بی اعتنا به دنیا، این انسان رها از تعلقات دنیوی، جلوه ی انسانی بودن آسمان و انسان مدار بودن اسلام است. (1)

و علی (ع) نمونه ی آشکار انسانی آسمانی است.

ایام شهادت مولای پارسایان تسلیت باد.

1.       انسان آسمانی، جُستارهایی درباره ی امیرالمؤمنین (ع)- امام موسی صدر