از آنجایی که بحث اندیشه کردن را در یادداشت "اندر مصائب ما ایرانیان" دارای ارزشی والا توصیف نموده بودم و یکی از پایه های عقب ماندگی جامعه را در گرو این امر دانستم، ضروری دیدم تا با توجه به فرارسیدن ایام سوگواری حضرت حسین بن علی (ع) چند خطی در این باره بنویسم.

ماجرای کربلا، مکتبی است با هزاران اندیشه و هزاران آموزه و هزاران نتیجه. شاید گفته شود خیر، این مکتبی است با یک شیوه ی رفتاری و یک نتیجه، اما بنده بر کثرت آموزه ها و اندیشه های آن باور دارم. سؤالی که بسیاری پرسیده اند و درباره آن جستجو کرده اند این بوده است که: چرا مراسم عزاداری حضرت حسین بی علی (ع) قبل از شهادت ایشان آغاز می گردد؟

برای پاسخ به این پرسش باید ماجرای کربلا را، حادثه ای جاری بدانیم که در همیشه ی تاریخ بوده است و خواهد بود. این ماجرا در روز عاشورای سال 61 هجری به اوج خود رسید، اما از حرکت باز نماند و همچنان ادامه دار شد. اگر قائل به زنده بودن این جریان و حرکت باشیم، این حادثه در هر سال تکرار می شود و هر سال زمان آن فرا می رسد تا در روزی مانند عاشورا حقیقتی را سر ببرند و حقیقت جویانی را بر نیزه کنند. این ده روز عزای قبل از واقعه، زمانی است هر چند اندک، برای آشنایی با هدف والای حسین بن علی (ع) که همانا اصلاح در میان امت جدّش رسول خدا بود. اگر این آشنایی به معنای واقعی صورت بپذیرد در نهایت به مقام قرب به حضرتش نائل خواهد شد و فیض رسیدن به مقام شهود را نصیب انسان خواهد کرد.

باید توجه داشت که هدف اصلاح حسین بن علی (ع) در جامعه ی اسلامی صورت گرفت، جامعه ای که به فاصله ی حدود سه دهه بعد از وفات بنیانگذار آن دچار چنان انحرافی گردید که او را خارجی می خواندند. جامعه ای که معاویه برای اثبات حقانیت خود و فرزند ستمگرش از این آیه ی قرآن بهره می گرفت که: أطیعوالله و أطیعوالرسول و أولی الأمر منکم؛ و استدلال می کرد که حکومت ما حکومت الهی است و اطاعت از ما واجب است، و حسین بن علی (ع) از اطاعت ما سر باز می زند، لذا ریختن خونش حلال است.

باید توجه داشت که این ماجرا نه تنها در آن دوران و در آن موقعیت جغرافیایی، که در همه ی اعصار و همه ی مناطق زمین قابل مشاهده است و در همه ی ابعاد محلی، منطقه ای، ملی و بین المللی قابل بررسی می باشد؛ لذا حق جویان و حق گویان باید خویشتن را آماده ی مبارزه با ظلم و فساد و انحراف در هر بُعد آن نمایند.

تشنگی آن حضرت فراتر از تشنگی به آب، تشنگی به حقیقت گویی و حقیقت جویی بود، تا آن اندازه که حق گویی و حق جویی از نوه ی رسول خدا تا آن اندازه بر ظالمان و منحرفان از اصل مکتب و مذهب دشوار می آید که حتی علی رغم هشدارها و نصایح بسیار و حتی درخواست بازگشت، مخالفت می نمایند تا به گمان باطل خویش حقیقت خواهی را از عرصه ی زمین محو نمایند!

آری آن حضرت مظلوم است، زیرا که حقیقت گویی و حقیقت جویی در همه ی اعصار مظلوم بوده و حقیقت گویان و حقیقت جویان همیشه ی دوران در اقلیت بوده اند...