سیاهی در دلم هراس نمی ریزد

تیرگی به من تردید تزریق نمی کند

من دیگر از شب نمی ترسم...

من با شاخه ای از بال کبوتر بر دروازه ی دلم نوشته ام:

"السلام علیک یا شمس الشموس[1]"

امروز میلاد پر از سرور امام مهربانی هاست، حضرت رضا (ع)، امامی که می گویند غریب است اما گمان من این است اگر غریب هم باشد، قریب هم هست!

دل ها به آستانش گره زده شده اند و دیده ها به نورش منوّر

حضرت صادق فرموده اند که: شیعتنا خلقوا من فاضل طینتنا یفرحون لفرحنا و یحزنون لحزننا؛ که شیوه ی خلق بودن پیروان ما مانند ماست، شادند به شادی ما و محزون اند از اندوه ما...

و امروز روز شادی است، روز سرور است و پایکوبی،

بهر امام غریب و قریب!

غریب از آن جهت که بسیار بسیار مردم می روند به پابوس حضرتش، اما نه برای قرب به خالقش، بلکه به خاطر منافع دنیای دون، وقتی کسی را که می تواند راهنما و راهگشای مسیر عرش باشد، در بند نیات فرشی خویش بخواهیم و به جای صعود در ملکوت خداوند، به دنبال رشد مادی خویش باشیم، آری او غریب هست و خواهد بود...

اما زمانی که از حضرتش الگو بپذیریم و رفتاری چون او داشته باشیم، تا کسی را از خویشتن نرنجانیم و قدم های استواری چون حضرتش برداریم، زمانی که اخلاقمان را چونان اخلاق عزیزش گردانیم، او قریب است...

قریب به دل ها و دیدگان...

میلاد خورشید خورشیدها! امام قریب! امام جود و رضا بر شما تهنیت باد.

ارادتمند شما، حمید نریمانی