شب قدر است و طی شد نامه ی هجر                سـلامٌ فـیه حـتی مطلع الفجر

دلا در عــاشــقی ثـابـت قـدم بـاش                 که در این ره نباشد کار بی اجر

خداوندا!

ای مهربانِ من، تو را به زیباترین نامهایت، تو را به نورت که در همه جا جاری است، تو را به فرستادگانت که بشارت دهنده ی بهشت و هشدار دهنده از دوزخ بوده اند سوگند می دهم...

سوگند می دهم تا حقیقت این شب را به من بشناسانی؛ خداوندا! از تو می خواهم تا شب قدر را به من بشناسانی، آن شبی که فرمودی برتر از هزار ماه است، آن شبی که در آن قرآن را نازل می فرمایی، شبی که تا به صبح فرشتگان به امرت مشغولند...

آری ای پروردگار من!

قدر و منزلت شب قدر را بر من نمایان کن. اما قدرِ شبِ قدر؟! چگونه؟

خداوندا، نمی توان شب قدر را درک کرد و به حقیقت آن نائل شد، مگر با شناخت مقام ربوبی تو ای پروردگار من...

پس ای خداوند کریم!

خودت را به من بشناسان، قدر و منزلت و بزرگی و حقیقت خود را بر من نمایان کن، خود را به من بشناسان...

خدایا!

من را لایق فهمِ قدرِ خودت قرار بده، من را انسانی، بنده ای، مطیعی قرار بده تا بتوانم به درک قدر و منزلت تو برسم. درک قدر و منزلت والای تو که ذره ای از آن را در دعاهای این شب ها توصیف می کنند.

خدایا قدر خودت را به من بشناسان؛ آری قدر و منزلت خودت ای مهربان ترین آفرینندگان و ای برترین خطاپوش و خطابخش.

باید تو را شناخت و تو را درک کرد، اما چگونه؟

آیا می شود قدر تو را شناخت جز به شناختِ قدر و منزلت خویش؟!

ای مهربان من، باید من را به خودم بشناسانی. حقیقت وجودی ام را به من بفهمان، خدایا کمکم کن تا بتوانم جایگاه واقعی خود و قدر و منزلت واقعی خویشتن را درک کنم، چرا که: «من عرف نفسه فقد عرف ربه». بفهمم که چرا مرا آفریدی، چرا تا این اندازه به من منزلت و بزرگی دادی، چرا فرشتگانت بر من سجده آوردند؟!

خدایا به من بفهمان. حقیقت انسانی خودم را بر من آشکار کن تا من بر دیگران سجده نکنم و فقط رو به سوی تو آورم.

چرا که اگر من قدر خویش بدانم، تو را خواهم شناخت و زمانی که تو را بشناسم، شب قدر را درک خواهم کرد و در آن لحظه است که قرآن بر من نازل می شود؛ آن زمان است که برتر از هزار ماه خواهد بود، چرا که تو را شناخته ام... برتر از هزار ماه که سهل است... برتر از هزار سال خواهد بود.

برتر از هزاران سال خواهد بود لحظه ای که من خود را بشناسم و لایق شناخت تو گردم.

پس ای پروردگار مهربان من، خودت در قرآنت فرموده ای که هر زمان بندگانت تو را بخوانند، می شنوی و آن را اجابت می نمایی «وَإِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ» و در گفتار تو خلافی دیده نمی شود و گفتارت همه حق است...

پس ای مهربان!

ای بخشنده!

ای آمرزنده!

ای عزیز!

قدر و منزلت حقیقی مرا بر من نمایان کن، مرا به خودم نشان بده، به من اجازت فرما تا بتوانم خویشتن خویش را بشناسم و به واسطه ی این شناخت، به درک مقام ربوبی تو نائل شوم.

آمین ای پروردگار آسمان و زمین