اندرون از طعام خالی دار                     تا در او نور معرفت بینی

روزه گرفتن از جمله اعمالی است که حق -سبحانه و تعالی- آن را دوست میدارد، به عبارتی هدیه ای است از جانب آن عزیز مر بندگان محبوب خویش را؛ و آن را وسیله ای جهت قرب به خویشتن قرار داد، آن جایگاهی که اختصاص مر بندگان مخلص او را دارد.

رب -جل و علی شأنه- پاداشی را که بهر نکوداشت این هدیه معین فرموده، تا اندازه ای والا مقدار است که خود را پاداش آن میداند، با توجه به عظمت این مرحمت، بندگان را می زیبد تا در حفظ این هدیه ی گرانقدر سعی بلیغ و جهدی جلیل بر خود بینگارند تا از آن آنگونه که شایسته است پاسداری کنند.

حد قلیل پاداش آن را بر رضایت آن عزیز -سبحانه عما یصفون- قرار دهیم، باشد تا با کرامت آن کریم غفور، لایق دریافت شأن مخلصین، که همانا، جایگاه صدق نزد اوست شویم، همان جایگاهی که صادقانِ در مسیر را شایسته است، پس در این گام نهادن ها علم را با عمل و صدق را با حلم درآمیزیم تا محبوب خویش را خرسند گردانیم.

ربنا ثبت اقدامنا وانصرنا علی الشیطان الرجیم، انک انت التواب الرحیم.